Phone Icon

بلاگ

 
 

 

 

کانتینر (container) چیست؟
 
 

 

 

کانتینر (container) چیست؟ تفاوت کانتینر ابری و ماشین مجازی

به مقاله امتیاز دهید:
در یک محیط نرم افزاری، کانتینر واحد استاندارد نرم افزاری است که کد و تمام وابستگی های آن را بسته بندی می کند تا برنامه به سرعت و با اطمینان در یک محیط محاسباتی اجرا شود. در دنیای شلوغ توسعه نرم افزار، کانتینرها به عنوان کشتی های متحول کننده ظاهر شده اند که برنامه ها را به سمت استقرار کارآمدتر، مقیاس پذیری افزایش یافته و عملکرد قوی هدایت می کنند. آن ها نشان دهنده یک تغییر بزرگ از استراتژی های استقرار سنتی هستند و جایگزینی کم حجم را ارائه می دهند. این مقاله به دنبال ابهام زدایی از اصول اساسی، عملکردها و مزایای ذاتی این فناوری پیشگامانه است.
فهرست مطالب

یک کانتینر، در اصل شبیه یک واحد مستقل است که یک برنامه نرم افزاری را به همراه تمام وابستگی های آن مانند کتابخانه ها، باینری ها و فایل های پیکربندی که برای اجرای کارآمد آن لازم است، بسته بندی می کند و معمولا در سرور ابری استفاده می شود. این تقسیمبندی به کانتینر ابری اجازه میدهد به طور یکنواخت در محیطهای مختلف مثل ماشین محلی یک توسعهدهنده، یک سرور آزمایشی یا یک محیط تولید در فضای ابری، کار کند.

تکامل استقرار نرم افزار

قبل از استفاده از کانتینر، توسعه دهندگان، کد می نوشتند، آن را کامپایل می کردند و روی یک ماشین محلی اجرا می کردند. استقرار شامل انتقال کد به سرور از طریق FTP ،SSH یا رسانه فیزیکی بود اما با پیچیدهتر شدن برنامهها، محیطهای آنها نیز پیچیدهتر شد که منجر به مشکل کارنکردن برنامه در دستگاه های مختلف بود. اختلاف بین محیطهای محلی و تولیدی اغلب منجر به باگها و خطاهای پیشبینی نشده میشود که مانع انتقال روان به سرورها می شود. مجازیسازی راهحلی را با شبیهسازی سختافزار برای برنامههای جداگانه ارائه کرد که هر کدام در ماشین مجازی (VM) اجرا میشوند. ماشین های مجازی یک برنامه کاربردی را به همراه یک نسخه کامل از یک سیستم عامل و همه باینری ها و کتابخانه های لازم را فراخوانی و جداسازی کامل را ایجاد می کنند. در حالی که این امر بسیاری از ناسازگاریهای بین توسعه و تولید را حل کرد، هزینههای سربار را از نظر عملکرد، ذخیرهسازی و زمان راهاندازی اضافه کرد. هر ماشین مجازی مستلزم افزایش منابع به شکل قابل توجهی بود که منجر به استفاده ناکافی از سرورها و افزایش هزینه ها شد.

برخلاف ماشینهای مجازی، کانتینرها هسته سیستم میزبان را به اشتراک میگذارند و از نیاز به یک نمونه سیستمعامل کامل خودداری میکنند که اندازه و منابع مورد نیاز آن ها را به شدت کاهش میدهد. کانتینرها نسبت به ماشین های مجازی سبک تر هستند و به نمونه های بیشتری اجازه می دهند که به طور همزمان روی یک سخت افزار اجرا شوند بنابراین استفاده از منابع، بهینه می شود. همچنین کانتینرها دارای زمان راهاندازی سریع هستند، میلیثانیهها در مقایسه با دقایقی که ماشینهای مجازی صرف می کنند که باعث افزایش سرعت استقرار میشود. کانتینرها در محیطهای مختلف، یکنواختی را ارائه میدهند و این اطمینان را میدهند که اگر در مرحله توسعه اجرا شود، در تولید نیز یکسان خواهد بود.

معماری میکروسرویسها که در آن برنامههای کاربردی به سرویسهای کوچکتر و به طور مستقل تجزیه میشوند، به دلیل ماهیت پایین بودن حجم با کانتینرها همراه است. این هم افزایی به سیستمها، انعطافپذیری بیش تر و مدیریت راحت تر را فراهم می کند و تکامل برنامههای کاربردی ابری را آسان می کند. همانطور که ما شاهد این تغییر از روشهای استقرار سنتی به استقرار مبتنی بر کانتینر هستیم، واضح است که این فناوری به استانداردی جدید، تبدیل شده است. ظهور این خدمات مدیریت شده از ارائه دهندگان ابری حتی موانع را کاهش و کانتینرها را برای شرکت هایی با اندازه های مختلف در دسترس قرار داده است.

نقش داکر در کانتینرسازی

Docker Engine معادل پذیرش گسترده محیط های کاربردی بسته بندی در بخش توسعه است. Docker تغییرات را ساده تر کرد و بسته بندی و توزیع برنامه ها را آسان تر از همیشه کرد. نقش محوری موتور داکر در هماهنگی استقرار برنامه های کاربردی مدرن غیر قابل انکار است. Docker Engine در هسته خود یک برنامه کاربردی سرور-کلینت قدرتمند و قوی، همراه با سه جزء ضروری است. فرآیند dockerd، یک API REST را فراهم میکند که برنامهها این امکان را دارند که از آن برای ارتباط با سرور و دستور دادن به آن استفاده کنند و همچنین یک رابط خط فرمان (CLI) وجود دارد که کاربران می توانند برای تعامل از آن استفاده کنند.

یکی از قابلیت های اساسی داکر، تبدیل برنامه های کاربردی به یک سری لایه های متحد شده به یک شی واحد است که به عنوان تصویر شناخته می شود. این عکس های فوری غیرقابل تغییر، طرحی را برای نمونهسازی بخش های قابل اجرا که در داکر، به عنوان کانتینر شناخته میشود، ارائه می کنند. Docker Engine یک Dockerfile، یک اسکریپت از دستورالعملها را به کار می گیرد تا فرآیند ایجاد تصویر را خودکار کند، در نتیجه کارهایی را که زمانی به تلاش دستی قابل توجهی نیاز داشتند، ساده می کند. در سطح عملیاتی، داکر از فضاها و ویژگیهای اساسی هسته لینوکس استفاده میکند تا اطمینان حاصل کند که هر نمونه برنامه در یک محیط ایزوله با منابع اختصاصیافته اجرا میشود که با میزبان یا سایر برنامههای کاربردی که همزمان اجرا میشوند، تداخل ندارد. با به حداکثر رساندن کارایی جداسازی، به طور موثر به چندین برنامه اجازه میدهد تا یک سیستم میزبان را بدون مشکل به اشتراک بگذارند.

با توانمند سازی توسعهدهندگان برای استقرار این برنامههای کپسولهشده در هر سیستمی که پلتفرم داکر را اجرا میکند، بدون توجه به تفاوتهای اساسی، قابلیت حملپذیری تضمین می‌ شود. این تکنولوژی از یک سیستم فایل برای لایهبندی تصاویر استفاده میکند، در نتیجه با استفاده مجدد از لایههای تصویر برای چندین برنامه، ذخیرهسازی را بهینه میکند. هنگامی که تغییرات رخ می دهد، تنها آن لایه به روز می شود که استفاده موثر و توزیع منابع ذخیره سازی را تضمین می کند. همچنین Docker Hub اکوسیستمی را برای به اشتراک گذاری و مدیریت تصاویر برنامه در بین تیم ها و سازمان ها ایجاد می کند و همکاری و کارایی را تقویت می کند.

مدیریت و امنیت کانتینر

همانطور که برنامه های کاربردی کانتینری رایج تر می شوند، درک بهترین شیوه ها برای مدیریت و امنیت آنها بسیار مهم است. مدیریت موثر کانتینرها نه تنها شامل تنظیم چرخه حیات آنها می شود بلکه همچنین تضمین می کند که آنها در مراحل مختلف توسعه، ایمن باقی می مانند. در اینجا یک راهنمای جامع ارائه شده است که بهترین شیوه های حیاتی را برای حفظ کارایی و ایمنی محیط های کانتینری نشان می دهد.

آینده کانتینرها در توسعه و استقرار نرم افزار

همینطور که رو به جلو پیش می رویم، نقش محیط های کاربردی محصور شده در توسعه و استقرار نرم افزار برای گسترش و نوآوری بیشتر شده است. این مسیر نه تنها یک تغییر تدریجی بلکه یک جهش دگرگون کننده به جلو در نحوه ساخت، ارائه و مدیریت برنامه ها را نشان می دهد. هوش مصنوعی (AI) و یادگیری ماشین (ML) شروع به ایفای نقش محوری در مدیریت حجم کاری خواهند کرد. تجزیه و تحلیل و پیشبینی، تصمیمات مقیاسپذیری هوشمندانهتری را ممکن میسازد و اتوماسیون مبتنی بر هوش مصنوعی، استفاده از منابع را بیشتر بهینه می کند و خطاهای دستی را کاهش می دهد. رویکرد جامعه محور برای توسعه این فناوری ها به پیشرفت آن ها کمک کرده است و در آینده احتمالاً گسترش بیش تر پروژههای منبع باز را به همراه خواهد داشت که منجر به همکاری، تقویت نوآوری و تحکیم استاندارد های استقرار می شود.

با ادامه رشد این محیط ها، سرعت نوآوری سریعتر می شود. ویژگیها، پلاگینها و برنامههای جدید پدیدار خواهند شد که با بازخورد جامعه و پیگیری بی وقفه، غلبه بر محدودیتها و روشهای فعلی را در پی خواهند داشت. با ظهور اینترنت اشیا و نیاز به پردازش با تأخیر کم، محاسبات به شکل افزایشی به محیط های اجرا سریع متکی می شوند.

نتیجه گیری

در این نقطه اوج، ما به این فکر می کنیم که چگونه فناوری جداسازی قسمت های مختلف برنامه، خود را به عنوان عنصر اساسی در زیرساخت نرمافزار مدرن۷ معرفی کرده است. این نوآوری از روندهای خود برای ایجاد یک هنجار جدید در استقرار و مدیریت برنامه ها فراتر می رود و سطحی از کارایی و انعطاف پذیری را ارائه می دهد که قبلاً دست نیافتنی بود. در قلب این تغییر، توانایی بسته بندی کردن محیط برنامه، هماهنگ کردن ناسازگاریها در پلتفرمهای مختلف و اطمینان از توسعه تا تولید است. همانطور که صنایع به پیشرفت خود ادامه می دهند و فناوری به ناچار پیشرفت می کند، نقش این واحدها یکپارچه تر می شود و به عنوان بلوک های ساختمانی عمل می کنند که آینده زیرساخت های نرم افزاری بر اساس آن ها ساخته می شود.

مقالات منتخب

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *