تفاوت سرور مجازی و سرور اختصاصی | بررسی کامل

در دنیای فناوری اطلاعات، انتخاب زیرساخت مناسب برای میزبانی وب سایت یا اپلیکیشن یکی از مهم ترین تصمیمات هر کسب و کار است. آشنایی با تفاوت سرور مجازی و سرور اختصاصی به شما کمک می کند تا بر اساس نیاز، بودجه و حجم کاری بهترین گزینه را انتخاب کنید. سرور اختصاصی کنترل کامل، امنیت بالا و منابع اختصاصی ارائه می دهد و برای پروژه های بزرگ و حساس ایده آل است، در حالی که سرور مجازی یا VPS انعطاف پذیری بالا، مقیاس پذیری سریع و هزینه کمتر را فراهم می کند. در این مقاله به بررسی جزئیات و مقایسه عملی این دو مدل پرداخته شده و به شما نشان می دهیم که چه زمانی تفاوت VPS و Dedicated Server می تواند در عملکرد و صرفه جویی هزینه نقش کلیدی داشته باشد. مطالعه این راهنما به شما دیدگاه روشنی برای تصمیم گیری می دهد و تجربه میزبانی بهینه را فراهم می کند.

تفاوت بین سرور مجازی و سرور اختصاصی چیست؟

با شناخت تفاوت سرور مجازی و اختصاصی می توانید بهترین انتخاب را برای نیاز کسب و کار خود داشته باشید.

 

معرفی کلی و مفهوم پایه
درک تفاوت بین سرور مجازی و سرور اختصاصی از پایه تا کاربرد برای هر مدیر سیستم، توسعه دهنده و تصمیم گیرنده فناوری اطلاعات حیاتی است. سرور اختصاصی به ماشینی فیزیکی گفته می شود که تمام منابع آن مانند پردازنده، حافظه رم، فضای ذخیره سازی و کارت شبکه به یک مشتری یا یک سرویس اختصاص داده شده است. در مقابل، سرور مجازی یا VPS بر پایه فناوری مجازی سازی بنا شده و یک سرور فیزیکی را به چندین ماشین منطقی تقسیم می کند که هر یک سیستم عامل، منابع محاسباتی و محیط جداگانه خود را دارند. اگر بخواهیم به صورت مصداقی بگوییم، سرور اختصاصی مانند یک دفتر خصوصی کاملا در اختیار یک شرکت است، در حالی که سرور مجازی مانند چند اتاق مجزا در یک ساختمان است که هر اتاق می تواند مستقل کار کند اما ساختمان و زیرساخت فیزیکی را با دیگران به اشتراک می گذارد.

تفاوت فنی در منابع و معماری
از منظر فنی، تفاوت بنیادین در نحوه تخصیص منابع و سطح ایزولیشن است. در سرور اختصاصی کاربر به صورت فیزیکی کل منابع را دارد و هیچ گونه رقابتی برای منابع بین مشتریان وجود ندارد. این موضوع باعث می شود عملکرد در بلندمدت قابل پیش بینی و قابل تضمین باشد. در سرور مجازی، یک لایه مجازی ساز یا هایپروایزر بین سخت افزار و ماشین های مجازی قرار می گیرد؛ این لایه منابع را بین چندین VM تقسیم می کند. انواع هایپروایزر شامل نوع یک (bare metal) و نوع دو (hosted) هستند که هر کدام مزایا و پیچیدگی های خاص خود را دارند. در عمل این به معنی آن است که در VPS ممکن است پدیده ای به نام noisy neighbor رخ دهد که عملکرد یک VM تحت تاثیر بار سایر VM ها قرار گیرد مگر اینکه کنترل کیفیت منابع یا تنظیمات سخت افزاری مناسب اعمال شده باشد.

مدیریت، قابلیت پیکربندی و انعطاف پذیری
سطح دسترسی و مدیریت نیز تفاوت قابل توجهی دارند. در سرور اختصاصی، مدیر سرور می تواند سیستم عامل را از صفر نصب کند، هسته را تغییر دهد، تنظیمات شبکه را به شکل دلخواه پیاده کند و تجهیزات فیزیکی مانند درایوها یا کارت های شتاب دهنده را جایگزین نماید. در VPS نیز اغلب دسترسی روت وجود دارد اما توانایی تغییرات سطح پایین سخت افزاری یا بارگذاری ماژول های هسته محدودتر است. از طرف دیگر، سرور مجازی برتری در انعطاف پذیری ارایه می دهد؛ امکان ایجاد snapshot، بکاپ سریع، افزایش یا کاهش منابع در مدت کوتاه و تکرار سریع محیط توسعه و تست از جمله مزایایی است که در محیط های کلود و VPS به چشم می خورد.

هزینه، مقیاس پذیری و زمان استقرار
یکی از مهم ترین پارامترها در انتخاب میان این دو گزینه هزینه و سرعت استقرار است. سرور اختصاصی معمولاً هزینه اولیه و نگهداری بالاتری دارد چون سخت افزار به صورت فیزیکی اختصاصی باید فراهم، نگهداری و در صورت نیاز ارتقا داده شود. در مقابل، VPS به دلیل اشتراک زیرساخت هزینه پایین تری دارد و به سرعت می توان سرور جدید را راه اندازی یا منابع را تغییر داد. در سناریوهایی که نیاز به مقیاس پذیری افقی سریع، تست سریع و مدیریت هزینه وجود دارد، سرور مجازی گزینه مناسب تری است. اما برای برنامه های با نیاز به I/O شدید، دیتابیس های بزرگ، یا قوانین سختگیرانه حاکمیت داده که نیاز به جداسازی فیزیکی دارند، سرور اختصاصی ارجعیت خواهد داشت.

راهنمای انتخاب بر اساس نیاز
انتخاب بین سرور اختصاصی و سرور مجازی باید مبتنی بر تحلیل نیازمندی های عملکردی، امنیتی، بودجه و آینده نگری مقیاس پذیری انجام شود. اگر ثبات عملکرد، دسترسی کامل به سخت افزار و الزامات قانونی اجرای داده برای شما اولویت دارد، سرور اختصاصی بهترین گزینه است. اگر سرعت راه اندازی، انعطاف پذیری، هزینه مقرون به صرفه و قابلیت اتوماسیون در اولویت است، VPS یا سرویس های ابری مجازی مناسب تر خواهند بود. در اکثر موارد کسب و کارها از ترکیبی از هر دو بهره می برند؛ مثلاً دیتابیس های حیاتی روی سرور اختصاصی و لایه های اپلیکیشن بر روی VPS یا کانتینرها. در نهایت توصیه می شود قبل از تصمیم نهایی با تست بار واقعی و بررسی نیازهای پیکربندی، هزینه های TCO و سیاست های پشتیبان گیری و ریکاوری سناریو را به دقت مدل سازی کنید تا انتخابتان هم از منظر فناوری و هم از منظر اقتصادی بهینه باشد.

مزایای داشتن یک سرور اختصاصی کدامند؟

سرور اختصاصی امنیت، سرعت و کنترل کامل ارائه می دهد و برای پروژه های بزرگ انتخابی عالی است.

عملکرد پیش بینی پذیر و منابع اختصاصی
یکی از برجسته ترین مزایای داشتن سرور اختصاصی، تضمین دسترسی به منابع سخت افزاری است که به هیچ وجه با دیگران به اشتراک گذاشته نمی شود. این وضعیت موجب می شود عملکرد برنامه ها در شرایط اوج بار قابل پیش بینی باشد که برای کاربردهایی مثل پایگاه داده های تراکنشی، سیستم های مالی، تحلیل های بزرگ داده و برنامه های latency حساس حیاتی است. وقتی منابع اختصاصی دارید، می توانید تنظیمات بهینه سازی را روی هسته سیستم عامل، I/O scheduler و تنظیمات شبکه اعمال کنید و از رفتار سیستم در شرایط مختلف اطمینان حاصل کنید. این تضمین عملکرد به کاهش خطاهای مربوط به نوسان کارایی و بهبود تجربه کاربری نهایی می انجامد.

امنیت و انطباق با قوانین و استانداردها
سرور اختصاصی گزینه مناسبی برای سازمان هایی است که الزامات امنیتی یا انطباق با قوانین سختگیرانه دارند. داشتن سخت افزار فیزیکی اختصاصی به معنی کاهش ریسک قرار گرفتن در محیط های مشترک است و این مسئله در سناریوهای بررسی های حسابرسی، حفاظت از اطلاعات حساس مشتریان، نگهداری سوابق پزشکی یا مالی و رعایت استانداردهایی مانند PCI DSS و HIPAA اهمیت بالایی دارد. مدیران امنیت می توانند سیاست های شبکه ای از قبیل دسترسی به پورت ها، فایروال های سخت افزاری، سیستم های IDS/IPS و ابزارهای نظارتی را کاملاً مطابق با نیاز سازمان پیکربندی کنند. همچنین هنگام وقوع رخداد امنیتی، دسترسی فیزیکی و منطقی کامل به سرور وجود دارد که روند تحقیق و بازیابی را تسریع می کند.

امکان سفارشی سازی عمیق و پشتیبانی از سخت افزار ویژه
سرور اختصاصی امکان نصب و استفاده از قطعات سخت افزاری خاص مانند کارت های شتاب دهنده GPU، کارت های شبکه با قابلیت های پیشرفته، ذخیره سازهای NVMe با پیکربندی خاص و حتی تنظیم RAID سفارشی را فراهم می کند. برای پروژه هایی مانند یادگیری ماشین، پردازش تصویر، تحلیل ویدیویی یا محاسبات شتاب دهی شده، دسترسی به سخت افزار اختصاصی و توانایی بهینه سازی در سطح درایور و هسته اهمیت غیرقابل انکاری دارد. علاوه بر این، امکان نصب سیستم عامل های سفارشی، اصلاح هسته و کاربرد ابزارهای سطح پایین سیستم برای بهبود کارایی یا سازگاری با نرم افزارهای خاص وجود دارد که در محیط های مجازی محدود یا پیچیده تر است.

پایداری، پشتیبانی و بازده سرمایه گذاری
اگرچه هزینه ابتدایی و نگهداری سرور اختصاصی ممکن است بالاتر باشد، اما برای سازمان هایی که نیاز به کارایی ثابت و قابلیت اطمینان بالا دارند، مجموع هزینه مالکیت یا TCO می تواند بهینه شود. از سوی دیگر، ارائه دهندگان معتبر سرور اختصاصی اغلب خدمات مدیریت سخت افزاری، مانیتورینگ و پشتیبانی سطح بالا ارایه می دهند که زمان پاسخ و حل مشکل را کاهش می دهد. همچنین، از دید بلندمدت، داشتن کنترل کامل روی سخت افزار و داده به شرکت این امکان را می دهد که سیاست های بکاپ، DR و ریکاوری را متناسب با SLA های داخلی و نیازهای تجاری تعریف کند که این موضوع در مواقع بحرانی ارزش اقتصادی خود را نشان می دهد. بنابراین سرور اختصاصی برای محیط های تولیدی حیاتی، اپلیکیشن های با نیازهای خاص و سازمان های با الزامات قانونی یک سرمایه گذاری منطقی و ایمن است.

 

چرا سرورهای مجازی نسبت به سرورهای فیزیکی بهتر محسوب می شوند؟

سرورهای مجازی به دلیل انعطاف پذیری و هزینه کمتر نسبت به سرورهای فیزیکی محبوبیت بیشتری دارند.

 

مقدمه و کلیات
در سال های اخیر تحول در شیوه طراحی و پیاده سازی زیرساخت های فناوری اطلاعات به سرعت رخ داده است و یکی از مهم ترین تغییرات حرکت از سرورهای فیزیکی سنتی به سرورهای مجازی است. سرورهای مجازی به واسطه مجازی سازی سخت افزار، این امکان را می دهند که یک ماشین فیزیکی به چندین محیط منطقی مستقل تقسیم شود. این رویکرد نه تنها باعث صرفه جویی در هزینه های سخت افزاری می شود، بلکه تطبیق سریع با نیازهای کسب و کار، خودکارسازی عملیات و بهبود بهره وری تیم های توسعه و عملیاتی را نیز ممکن می سازد. در یک نگاه کلی، انتخاب سرور مجازی به معنای دسترسی به انعطاف پذیری، سرعت و قابلیت های مدیریت است که در بسیاری از سناریوها از سرور فیزیکی پیشی می گیرد.

بهینه سازی منابع و کاهش هزینه
یکی از بیشترین مزیت های سرور مجازی نسبت به سرور فیزیکی، مدیریت و تخصیص بهینه منابع است. در حالت سنتی هر سرویس یا اپلیکیشن نیاز به یک سرور اختصاصی داشت که بخش قابل توجهی از منابع آن در حالت عادی بلااستفاده می ماند. در معماری مجازی سازی منابع پردازنده، حافظه و ذخیره سازی قابل تقسیم و اشتراک گذاری هستند و می توان آنها را پویا به ماشین های مجازی مختلف اختصاص داد. این موضوع باعث کاهش چشمگیر هزینه های CapEx و OpEx می شود، مصرف انرژی دیتاسنتر را پایین می آورد و فضای فیزیکی مورد نیاز را کاهش می دهد. علاوه بر صرفه اقتصادی، مدیریت هزینه ها و پیش بینی بودجه نیز شفاف تر و قابل کنترل تر می شود.

مقیاس پذیری و انعطاف پذیری عملیاتی
سرورهای مجازی امکان مقیاس پذیری عمودی و افقی را با سرعت بالا فراهم می کنند. اگر نیاز به افزایش منابع در زمان اوج بار باشد، مدیر سیستم می تواند در کوتاه ترین زمان رم یا پردازنده بیشتری به VM اختصاص دهد یا چندین نمونه از یک سرویس را برای توزیع بار بالا ببرد. این فرآیندها معمولاً با استفاده از API و ابزارهای اتوماسیون انجام می شوند و نیازی به مداخله فیزیکی یا خرید فوری سخت افزار ندارند. قابلیت هایی مانند خودکارسازی استقرار، استفاده از الگوها و template ها و هماهنگی با ابزارهای کانتینرسازی باعث می شوند چرخه توسعه تا تولید کوتاه شود و تغییرات سریع تری در پاسخ به نیاز بازار ایجاد گردد.

پشتیبان گیری، بازیابی و در دسترس بودن
در محیط های مجازی فرآیند پشتیبان گیری و بازیابی بسیار ساده تر و سریع تر از محیط های فیزیکی است. مدیران می توانند از ماشین های مجازی snapshot یا clone تهیه کنند و در صورت بروز خطا یا حمله سایبری، سرویس را در زمان کوتاهی به حالت قبلی بازگردانند. علاوه بر این قابلیت هایی مثل Live Migration امکان جابجایی یک VM بین هاست های مختلف بدون قطعی را فراهم می کند که برای حفظ سطح سرویس و پیاده سازی نگهداری بدون خاموشی حیاتی است. این ویژگی ها در سرویس های فیزیکی دارای محدودیت هستند و معمولاً نیازمند توقف سرویس یا زمان بندی های پیچیده اند.

نتیجه گیری و چشم انداز
در مجموع، سرورهای مجازی راه حلی منعطف، مقرون به صرفه و آینده نگر برای اکثریت نیازهای کسب و کارها ارائه می دهند. با این حال، این بدان معنا نیست که سرور فیزیکی بلااستفاده شده است؛ برای مواردی که نیاز به دسترسی کامل به سخت افزار، کارایی پایدار و I/O بسیار بالا وجود دارد، سرور فیزیکی انتخاب بهتری است. اما برای اکثر اپلیکیشن های وب، محیط های توسعه و تست، خدمات میکروسرویس و لودهای قابل نوسان، سرورهای مجازی ترکیبی از کارایی و هزینه را ارائه می دهند که می تواند رقابت پذیری سازمان را بهبود بخشد. توصیه عملی این است که معماری ترکیبی طراحی شود تا از مزایای هر دو مدل بهره برده شود و تصمیم نهایی بر اساس تست های بار، نیازمندی های SLA و ملاحظات امنیتی گرفته شود.

چه کارهایی را می توان با ماشین های مجازی انجام داد که روی سرورهای فیزیکی دشوار یا غیرممکن است؟

ماشین های مجازی تست نرم افزار، مهاجرت زنده و شبیه سازی بار را ساده و کارآمدتر از سرور فیزیکی می کنند.

ایجاد محیط های تست و توسعه ایزوله بدون هزینه سخت افزاری زیاد
ماشین های مجازی امکان ساخت محیط های تست و توسعه جداگانه را به سادگی فراهم می کنند. توسعه دهندگان می توانند برای هر نسخه از نرم افزار یک VM مجزا با سیستم عامل و پیکربندی متفاوت ایجاد کنند و تغییرات را بدون خطر برای محیط تولید آزمایش نمایند. در حالت فیزیکی این کار به تهیه سرورهای متعدد یا زمان بندی پیچیده نیاز دارد که هزینه و زمان زیادی می برد. VM ها همچنین امکان بازگردانی سریع به وضعیت قبل را فراهم می کنند که باعث افزایش سرعت چرخه توسعه و کیفیت نرم افزار می شود.

مهاجرت زنده و نگهداری بدون قطعی سرویس
یکی از قابلیت های کلیدی ماشین های مجازی، امکان مهاجرت زنده یا Live Migration است. با این ویژگی می توان یک VM را از یک میزبان فیزیکی به میزبان دیگر منتقل کرد بدون اینکه سرویس قطع شود. این مزیت برای عملیات نگهداری، تعویض سخت افزار، یا توزیع بار به کار می آید و موجب افزایش قابل توجه دسترس پذیری سرویس می شود. در محیط های فیزیکی مشابه این عملیات نیاز به خاموش کردن سیستم و راه اندازی مجدد دارد که ریسک و زمان توقف را افزایش می دهد.

شبیه سازی، تست بار و مدیریت منابع پویا
ماشین های مجازی امکان شبیه سازی شرایط ترافیکی و بارهای مختلف را به سادگی فراهم می کنند. تیم های عملیات می توانند الگوهای مختلف بار را روی VM ها شبیه سازی کنند تا رفتار اپلیکیشن تحت شرایط گوناگون سنجیده شود. همچنین تخصیص منابع به صورت پویا و در لحظه قابل انجام است؛ برای مثال می توان در زمان ترافیک زیاد رم یا CPU بیشتری به یک VM اختصاص داد و پس از کاهش ترافیک منابع را بازگرداند. این نوع مدیریت پویا در سرورهای فیزیکی معمولاً نیازمند مداخلات سخت افزاری یا برنامه ریزی طولانی است.

snapshot, cloning و بازیابی سریع
در محیط مجازی گرفتن snapshot از کل ماشین یا clone کردن یک VM برای تست یا مقیاس گذاری فوری بسیار ساده است. این عملیات زمان راه اندازی محیط جدید را از ساعت ها یا روزها به دقیقه ها کاهش می دهد و در شرایط بحران یا تست های خودکار به شدت مفید است. در مقابل، تهیه نسخه پشتیبان کامل و بازیابی در محیط فیزیکی اغلب پیچیده تر و زمان برتر است و ممکن است نیاز به هماهنگی با تجهیزات ذخیره سازی و قالب های پشتیبان متفاوت داشته باشد.

 

مهم ترین و اصلی ترین تفاوت میان سرورهای اختصاصی، اشتراکی و مجازی چیست؟

با شناخت تفاوت های سرور اختصاصی، اشتراکی و مجازی می توانید بهترین راهکار میزبانی را انتخاب کنید.

 

معرفی سه مدل
برای درک بهتر انتخاب زیرساخت مناسب باید تفاوت میان سرور اختصاصی، سرور اشتراکی و سرور مجازی به صورت شفاف بررسی شود. هر یک از این مدل ها مزایا، محدودیت ها و موارد استفاده خاص خود را دارند و انتخاب نادرست می تواند هزینه های سازمان را افزایش دهد یا کیفیت سرویس را تحت تاثیر قرار دهد. سرور اختصاصی یک ماشین فیزیکی کامل است که تمام منابع آن در اختیار یک مشتری قرار می گیرد. سرور اشتراکی حالتی است که در آن چندین کاربر منابع یک سرور واحد را به صورت همزمان استفاده می کنند و دسترسی مستقیم به سیستم عامل یا تنظیمات سرور ندارند. در میانه این دو گزینه، سرور مجازی یا VPS قرار می گیرد که با استفاده از مجازی سازی یک سرور فیزیکی به چندین محیط مستقل تقسیم می شود و هر کاربر یک بخش اختصاصی از منابع دارد.

تفاوت در منابع و کنترل
مهم ترین تفاوت میان این سه مدل در نحوه تخصیص منابع و سطح دسترسی به سیستم عامل است. در سرور اختصاصی تمامی منابع مانند پردازنده، حافظه و فضای ذخیره سازی به یک مشتری تعلق دارد و هیچ اشتراکی با دیگران وجود ندارد. در سرور اشتراکی منابع بین کاربران تقسیم می شود و ممکن است عملکرد یک وب سایت تحت تاثیر مصرف بالای دیگر کاربران قرار گیرد. VPS یا سرور مجازی در واقع ترکیبی از هر دو مدل است. منابع بین چند کاربر تقسیم می شوند اما هر کاربر سهم مشخصی دارد و دسترسی کامل به محیط سیستم عامل خود دریافت می کند. این یعنی در VPS امکان نصب نرم افزار دلخواه، پیکربندی امنیتی و مدیریت سطح روت وجود دارد که در هاست اشتراکی چنین قابلیتی در دسترس نیست.

هزینه و انعطاف پذیری
از نظر هزینه، سرور اشتراکی ارزان ترین گزینه است و برای وب سایت های کوچک و شخصی مناسب است. سرور اختصاصی گران ترین مدل محسوب می شود اما کارایی و امنیت بالاتری ارائه می دهد. VPS از نظر قیمت در میانه این دو قرار دارد و به دلیل انعطاف پذیری بالا توانسته محبوبیت زیادی به دست آورد. کاربران می توانند منابع VPS را متناسب با نیاز خود افزایش یا کاهش دهند بدون اینکه به خرید سرور جدید نیاز باشد. در مقابل، ارتقا سخت افزار در سرور اختصاصی نیازمند هزینه و زمان بیشتر است و در سرور اشتراکی اصولاً چنین امکانی وجود ندارد.

امنیت و پایداری سرویس
امنیت یکی دیگر از تفاوت های مهم این سه مدل است. در هاست اشتراکی احتمال تاثیر پذیری از حملات یا خطاهای دیگر کاربران بیشتر است زیرا همه بر روی یک سیستم عامل مشترک فعالیت می کنند. در VPS هر کاربر یک سیستم عامل جداگانه دارد و محیط ها از هم ایزوله هستند که امنیت بیشتری ایجاد می کند. سرور اختصاصی بالاترین سطح امنیت را ارائه می دهد زیرا کل ماشین فیزیکی در اختیار یک مشتری است. از نظر پایداری نیز همین ترتیب برقرار است؛ سرور اختصاصی پایدارترین، VPS پایدارتر از اشتراکی و هاست اشتراکی کمترین سطح پایداری را دارد.

نتیجه گیری
در مجموع، تفاوت اصلی این سه مدل در میزان کنترل، سطح امنیت، منابع اختصاصی و هزینه است. انتخاب میان آنها باید بر اساس نیاز واقعی کسب و کار انجام شود. برای پروژه های کوچک با ترافیک محدود هاست اشتراکی کافی است. برای وب سایت های حرفه ای، فروشگاه های آنلاین یا اپلیکیشن هایی که به منابع پایدار نیاز دارند VPS انتخاب مناسبی خواهد بود. اما برای سازمان هایی که به بالاترین سطح کارایی، امنیت و انعطاف در پیکربندی نیاز دارند، سرور اختصاصی بهترین گزینه است. ترکیب درست این سه مدل نیز در معماری های مدرن قابل مشاهده است؛ بسیاری از شرکت ها از VPS برای توسعه و از سرور اختصاصی برای بخش های حیاتی استفاده می کنند.

آیا VPS در واقع یک سرور است؟

VPS یک سرور مجازی است که مانند سرور واقعی عمل می کند و منابع اختصاصی به کاربران ارائه می دهد.

VPS یا Virtual Private Server در اصل یک بخش مجازی از یک سرور فیزیکی است که با استفاده از نرم افزارهای مجازی سازی مانند VMware یا KVM ساخته می شود. هر VPS سیستم عامل، منابع محاسباتی و فضای ذخیره سازی مخصوص به خود را دارد و به همین دلیل از دید کاربر دقیقاً مانند یک سرور مستقل عمل می کند. اگرچه سخت افزار به صورت فیزیکی بین چند کاربر مشترک است، اما لایه مجازی سازی باعث می شود هر VPS مانند یک سرور اختصاصی کوچک دیده شود.

در بسیاری از موارد کاربران با VPS همان کارهایی را انجام می دهند که با یک سرور واقعی امکان پذیر است؛ از نصب نرم افزارهای تخصصی گرفته تا پیکربندی امنیتی و میزبانی وب سایت های پرترافیک. تفاوت اصلی در این است که VPS کنترل کامل روی سخت افزار فیزیکی ندارد و منابع آن در چارچوب محدودیت های تخصیص یافته توسط ارائه دهنده تعریف می شوند. با این حال، سطح کنترل و استقلالی که VPS ارائه می دهد بسیار بیشتر از هاست اشتراکی است و برای بسیاری از نیازها کافی به نظر می رسد.

برای پاسخ به این پرسش که آیا VPS یک سرور واقعی است، باید گفت بله از منظر عملکرد و تجربه کاربری، VPS یک سرور محسوب می شود. شما می توانید سیستم عامل دلخواه نصب کنید، سرویس های مختلف راه اندازی کنید و حتی امنیت و ترافیک شبکه را مدیریت نمایید. تنها تفاوت اساسی این است که سخت افزار به صورت فیزیکی مشترک است و لایه مجازی سازی آن را تقسیم می کند.

در نتیجه سرور مجازی می تواند بهترین گزینه برای افرادی باشد که به دنبال تعادل میان قیمت، کارایی و کنترل هستند. در واقع VPS به شما تجربه یک سرور اختصاصی را با هزینه کمتر ارائه می دهد. این موضوع باعث شده است که بسیاری از استارتاپ ها و کسب و کارهای کوچک و متوسط از سرور مجازی به عنوان زیرساخت اصلی خود استفاده کنند.

مزایا و معایب استفاده از سرورهای اختصاصی چیست؟

سرور اختصاصی کارایی بالا دارد اما هزینه آن زیاد است؛ بررسی کامل مزایا و معایب آن ضروری است.

مزایا
سرور اختصاصی بزرگترین مزیت را در ارائه منابع کامل و اختصاصی دارد. شما کنترل صد درصدی بر روی سیستم عامل، نرم افزار و حتی سخت افزار خواهید داشت. این سطح از کنترل برای سازمان هایی که نیاز به امنیت بالا، کارایی پایدار و امکان سفارشی سازی کامل دارند بسیار ارزشمند است. همچنین هیچ کاربر دیگری منابع شما را مصرف نمی کند و همین موضوع باعث پایداری عملکرد می شود.

مزیت های امنیتی
از دید امنیتی، سرور اختصاصی بهترین گزینه محسوب می شود زیرا هیچ کاربری در سرور شما شریک نیست. شما می توانید سیاست های امنیتی، فایروال ها و ابزارهای محافظتی را مطابق نیاز خود تنظیم کنید. این ویژگی برای سازمان هایی که داده های حساس یا تراکنش های مالی را مدیریت می کنند بسیار حیاتی است.

معایب
در کنار این مزایا، سرور اختصاصی معایب خاص خود را نیز دارد. مهم ترین آنها هزینه بالای تهیه و نگهداری است. همچنین راه اندازی و مدیریت سرور اختصاصی نیازمند دانش فنی بالا است و برای سازمان های کوچک ممکن است مقرون به صرفه نباشد. ارتقای منابع نیز به خرید سخت افزار جدید نیاز دارد که زمان بر و پرهزینه است.

نتیجه گیری
به طور کلی سرور اختصاصی برای سازمان های بزرگ یا پروژه هایی که نیاز به حداکثر امنیت و کارایی دارند انتخاب ایده آل است. اما برای شرکت های کوچک یا کسب و کارهایی با بودجه محدود، سرور مجازی یا هاست اشتراکی می تواند گزینه مناسب تری باشد. تصمیم نهایی باید بر اساس تحلیل نیاز و توان مالی سازمان گرفته شود.

چرا بهتر است از یک رایانه با چند ماشین مجازی استفاده کنیم تا چندین رایانه فیزیکی مجزا؟

استفاده از چند ماشین مجازی روی یک رایانه باعث صرفه جویی هزینه، کاهش انرژی و مدیریت ساده می شود.

صرفه جویی در هزینه ها
استفاده از یک رایانه قدرتمند با چندین ماشین مجازی به جای خرید چندین رایانه فیزیکی باعث کاهش هزینه های سخت افزاری می شود. شما تنها یک سرور فیزیکی تهیه می کنید و با تقسیم آن به چندین VM، هر کدام را برای کار خاصی پیکربندی می کنید. این رویکرد هزینه خرید و نگهداری را به شدت کاهش می دهد.

مدیریت ساده تر
مدیریت چند ماشین مجازی روی یک سخت افزار واحد بسیار ساده تر از مدیریت چندین سرور فیزیکی است. شما می توانید از طریق کنسول مدیریتی همه VM ها را مانیتور کنید، منابع را جابجا کنید یا به راحتی بکاپ بگیرید. در مقابل، در محیط های فیزیکی نیازمند نگهداری و مانیتورینگ جداگانه برای هر سرور هستید.

انعطاف پذیری و مقیاس پذیری
ماشین های مجازی امکان افزایش یا کاهش منابع به صورت پویا را فراهم می کنند. برای مثال، اگر یکی از سرویس ها به منابع بیشتری نیاز داشت می توان به سرعت CPU یا RAM آن VM را افزایش داد. در مدل فیزیکی چنین تغییری تنها با خرید قطعه جدید امکان پذیر است که زمان و هزینه بیشتری نیاز دارد.

استفاده بهینه از منابع
در نهایت، استفاده از یک رایانه با چند ماشین مجازی بهره وری منابع را افزایش می دهد. در حالت فیزیکی ممکن است برخی سرورها در بیشتر زمان ها بلااستفاده بمانند اما در مجازی سازی منابع به طور پویا بین ماشین ها تقسیم می شوند و هدررفت کمتری وجود دارد. این مسئله هم از نظر اقتصادی و هم از نظر زیست محیطی بهینه تر است.

 

ویژگی کلیدی یک سرور مجازی در مقایسه با یک سرور فیزیکی چیست؟

ویژگی کلیدی VPS انعطاف پذیری، مقیاس پذیری سریع و هزینه کمتر نسبت به سرورهای فیزیکی است.

 

تعریف کلی
سرور مجازی یا VPS با استفاده از تکنولوژی مجازی سازی ایجاد می شود و به کاربران این امکان را می دهد که بخشی از منابع یک سرور فیزیکی را در اختیار داشته باشند اما آن را همانند یک سرور اختصاصی مدیریت کنند. ویژگی کلیدی VPS در مقایسه با سرور فیزیکی در انعطاف پذیری و بهینه سازی منابع نهفته است. در حالی که سرور فیزیکی تنها یک سیستم سخت افزاری واحد است که باید به صورت کامل در اختیار یک کاربر یا سازمان قرار گیرد، VPS می تواند یک سرور فیزیکی را به چندین محیط ایزوله و مستقل تقسیم کند که هر کدام عملکردی مشابه یک سرور واقعی دارند.

مقیاس پذیری سریع
یکی از مهم ترین تفاوت ها در مقیاس پذیری است. در سرور فیزیکی برای ارتقا منابع باید سخت افزار جدید تهیه و نصب شود اما در VPS تنها با چند کلیک می توان منابع را افزایش یا کاهش داد. این مقیاس پذیری سریع برای کسب و کارهایی که ترافیک آنها متغیر است یا پروژه هایی که رشد ناگهانی دارند بسیار حیاتی است. همین ویژگی باعث شده VPS به انتخاب اول بسیاری از استارتاپ ها و شرکت های کوچک تبدیل شود.

کاهش هزینه ها
سرور مجازی به دلیل استفاده اشتراکی از سخت افزار هزینه بسیار کمتری نسبت به سرور فیزیکی دارد. سازمان ها به جای خرید یک ماشین فیزیکی قدرتمند می توانند تنها منابع مورد نیاز خود را اجاره کنند. این مدل علاوه بر صرفه جویی در هزینه های اولیه، هزینه های نگهداری و انرژی را نیز کاهش می دهد. در نتیجه استفاده از VPS از نظر اقتصادی به مراتب به صرفه تر از استفاده انحصاری از سرور فیزیکی است.

ایزوله بودن و امنیت
یکی دیگر از ویژگی های کلیدی VPS نسبت به سرور فیزیکی، ایزوله بودن محیط ها است. در یک سرور مجازی هر ماشین مجازی سیستم عامل و فضای ذخیره سازی مستقل دارد و هیچ کاربری نمی تواند به اطلاعات دیگران دسترسی داشته باشد. این مسئله سطح امنیت را افزایش می دهد و به کاربران امکان می دهد سیاست های امنیتی اختصاصی خود را پیاده سازی کنند. در حالی که در سرور فیزیکی تنها یک محیط عملیاتی وجود دارد و همه سرویس ها باید روی همان سیستم نصب شوند.

نتیجه گیری
در نهایت باید گفت ویژگی کلیدی VPS در مقایسه با سرور فیزیکی انعطاف پذیری، مقیاس پذیری سریع، هزینه کمتر و ایزوله بودن محیط ها است. سرور فیزیکی همچنان برای پروژه های بزرگ و حساس بهترین انتخاب است اما VPS به دلیل مزایای ذکر شده برای بسیاری از کاربردها یک گزینه ایده آل محسوب می شود. ترکیب هوشمندانه این دو مدل می تواند به سازمان ها کمک کند تا تعادل مناسبی میان امنیت، عملکرد و هزینه ایجاد کنند.

تفاوت سرور اختصاصی با ماشین مجازی در چیست؟

سرور اختصاصی منابع کامل ارائه می دهد اما ماشین مجازی مقرون به صرفه و انعطاف پذیرتر عمل می کند.

سرور اختصاصی یک سیستم فیزیکی کامل است که به صورت انحصاری در اختیار یک کاربر یا سازمان قرار می گیرد. در مقابل، ماشین مجازی بخشی از یک سرور فیزیکی است که با استفاده از نرم افزار مجازی سازی به صورت مستقل عمل می کند. مهم ترین تفاوت این دو در ماهیت منابع است؛ در سرور اختصاصی تمام منابع به صورت کامل در اختیار یک کاربر است اما در ماشین مجازی منابع تقسیم شده و به چند کاربر اختصاص داده می شوند.

از نظر عملکرد، سرور اختصاصی می تواند کارایی و پایداری بیشتری داشته باشد زیرا منابع سخت افزاری به اشتراک گذاشته نمی شوند. در ماشین مجازی ممکن است در شرایط خاص مانند مصرف بیش از حد منابع توسط کاربران دیگر کمی کاهش عملکرد مشاهده شود. با این حال، در بیشتر سناریوها ماشین مجازی به اندازه کافی قدرتمند و پایدار است و برای بسیاری از نیازها تفاوت محسوسی با سرور اختصاصی ندارد.

از نظر هزینه، سرور اختصاصی گران تر است و نیاز به سرمایه گذاری بیشتری دارد. ماشین مجازی به دلیل اشتراک منابع مقرون به صرفه تر است و به کاربران امکان می دهد تنها به اندازه نیازشان هزینه کنند. این تفاوت باعث می شود که ماشین مجازی انتخاب مناسبی برای شرکت های کوچک یا پروژه هایی با بودجه محدود باشد در حالی که سرور اختصاصی برای سازمان های بزرگ و پروژه های حیاتی مناسب تر است.

به طور کلی تفاوت اصلی میان سرور اختصاصی و ماشین مجازی در میزان کنترل روی سخت افزار، هزینه و مقیاس پذیری است. سرور اختصاصی حداکثر کنترل و کارایی را ارائه می دهد اما انعطاف کمتری در مقیاس پذیری دارد. ماشین مجازی تعادل بهتری میان هزینه، انعطاف و کنترل ایجاد می کند و به همین دلیل کاربرد گسترده تری پیدا کرده است.

محدودیت های ماشین های مجازی کدامند؟

ماشین های مجازی محدودیت هایی مانند مصرف منابع بالا و وابستگی به سخت افزار میزبان دارند.

مصرف منابع
ماشین های مجازی هرچند امکانات زیادی ارائه می دهند اما محدودیت های خاص خود را نیز دارند. اولین محدودیت در زمینه مصرف منابع است. اجرای چندین ماشین مجازی روی یک سرور فیزیکی می تواند فشار زیادی بر پردازنده و حافظه وارد کند و در صورت مدیریت نادرست باعث کاهش عملکرد کلی شود. این مسئله به ویژه در پروژه هایی با بار پردازشی سنگین اهمیت زیادی دارد.

وابستگی به سخت افزار میزبان
یکی دیگر از محدودیت های ماشین های مجازی، وابستگی کامل آنها به سخت افزار میزبان است. اگر سرور فیزیکی دچار مشکل شود تمامی ماشین های مجازی روی آن نیز از دسترس خارج می شوند. هرچند با استفاده از راهکارهایی مانند خوشه بندی و بکاپ گیری می توان این ریسک را کاهش داد، اما این وابستگی همچنان یک چالش مهم محسوب می شود.

پیچیدگی مدیریت
مدیریت محیط های مجازی نسبت به سرورهای فیزیکی می تواند پیچیده تر باشد. مدیران سیستم باید با نرم افزارهای مجازی سازی، مانیتورینگ و تخصیص منابع آشنا باشند و در صورت بروز خطا بتوانند سریعاً مشکل را تشخیص دهند. این سطح از دانش فنی ممکن است برای سازمان های کوچک یک مانع جدی باشد.

نتیجه گیری
در نهایت، محدودیت های ماشین مجازی شامل مصرف منابع بالا، وابستگی به سخت افزار میزبان و پیچیدگی در مدیریت می شود. با این وجود، مزایای آنها در صرفه جویی هزینه، انعطاف پذیری و مقیاس پذیری باعث شده است که این محدودیت ها قابل پذیرش باشند. سازمان ها باید با برنامه ریزی درست و استفاده از ابزارهای مدیریتی مناسب این محدودیت ها را کنترل کنند.

هدف اصلی و کاربرد اساسی یک سرور مجازی چیست؟

هدف اصلی VPS ارائه محیطی امن و مقیاس پذیر برای میزبانی وب سایت، اپلیکیشن و خدمات آنلاین است.

معرفی هدف اصلی
هدف اصلی سرور مجازی ارائه محیطی انعطاف پذیر و مقرون به صرفه برای میزبانی وب سایت ها، اپلیکیشن ها و سرویس های مختلف است. VPS به کاربران این امکان را می دهد که منابعی مانند CPU، RAM و فضای ذخیره سازی را به صورت اختصاصی در اختیار داشته باشند بدون اینکه نیاز به خرید یک سرور فیزیکی کامل باشد. این مدل برای بسیاری از شرکت ها تعادل ایده آلی میان قیمت و عملکرد ایجاد می کند.

میزبانی وب و اپلیکیشن
یکی از کاربردهای اساسی VPS میزبانی وب سایت ها و اپلیکیشن های آنلاین است. وب سایت های پرترافیک که هاست اشتراکی پاسخگوی نیاز آنها نیست می توانند با استفاده از VPS عملکرد پایدارتر و امنیت بیشتری داشته باشند. همچنین توسعه دهندگان می توانند اپلیکیشن های خود را روی VPS نصب و آزمایش کنند بدون اینکه نگران محدودیت های سخت افزاری باشند.

آزمایش و توسعه نرم افزار
VPS همچنین بستری مناسب برای آزمایش و توسعه نرم افزار فراهم می کند. تیم های توسعه می توانند چندین محیط مجازی مستقل ایجاد کنند تا کدهای خود را تست کنند یا نسخه های مختلف نرم افزار را اجرا نمایند. این انعطاف پذیری باعث کاهش هزینه و زمان توسعه می شود و کیفیت نهایی محصول را بهبود می بخشد.

نتیجه گیری
در نهایت می توان گفت هدف اصلی و کاربرد اساسی VPS در فراهم کردن بستری امن، پایدار و مقیاس پذیر برای میزبانی سرویس های مختلف است. چه برای یک وب سایت شخصی و چه برای یک سازمان بزرگ، سرور مجازی می تواند انتخابی منطقی باشد که هم هزینه ها را کاهش دهد و هم کیفیت خدمات را افزایش دهد.

 

سه نوع اصلی مجازی سازی سرور کدامند؟

سه نوع اصلی مجازی سازی شامل کانتینر، هایپروایزر نوع اول و نوع دوم با کاربردهای متفاوت هستند.

 

مقدمه
مجازی سازی سرور یکی از مهم ترین تحولات در زیرساخت های فناوری اطلاعات است که باعث شد شرکت ها بتوانند از منابع سخت افزاری خود به شکل بهینه تری استفاده کنند. هدف اصلی این فناوری تقسیم یک سرور فیزیکی به چند محیط مجزا است تا هر کدام مانند یک سرور مستقل عمل کنند. اما مجازی سازی تنها یک روش ندارد و بسته به نیاز سازمان و نوع زیرساخت، سه نوع اصلی آن در دنیا مورد استفاده قرار می گیرد: مجازی سازی سطح سیستم عامل، مجازی سازی مبتنی بر هایپروایزر نوع اول و مجازی سازی مبتنی بر هایپروایزر نوع دوم.

مجازی سازی سطح سیستم عامل (Container-based)
در این مدل، چند محیط مجزا به نام کانتینر روی یک سیستم عامل واحد اجرا می شوند. این نوع مجازی سازی به دلیل سبکی و سرعت بالا شناخته می شود زیرا منابع سخت افزاری مستقیم به اشتراک گذاشته می شوند و نیازی به اجرای سیستم عامل های جداگانه نیست. کانتینرها بسیار مناسب برای توسعه نرم افزار، میکروسرویس ها و پیاده سازی DevOps هستند. البته در این روش محدودیت هایی از نظر تنوع سیستم عامل وجود دارد زیرا همه کانتینرها باید از همان کرنل استفاده کنند.

مجازی سازی مبتنی بر هایپروایزر نوع اول (Bare Metal)
در این روش یک هایپروایزر مستقیماً روی سخت افزار سرور نصب می شود و منابع را میان ماشین های مجازی تقسیم می کند. این نوع مجازی سازی بیشترین کارایی و پایداری را ارائه می دهد زیرا لایه اضافی سیستم عامل میزبان حذف می شود. دیتاسنترهای بزرگ و سازمان هایی که نیاز به عملکرد بالا و امنیت بیشتر دارند معمولاً از این مدل استفاده می کنند. نمونه هایی از هایپروایزر نوع اول شامل VMware ESXi و Microsoft Hyper-V هستند.

مجازی سازی مبتنی بر هایپروایزر نوع دوم (Hosted)
در این روش هایپروایزر روی یک سیستم عامل میزبان اجرا می شود و ماشین های مجازی درون آن مدیریت می شوند. این مدل برای تست، توسعه و استفاده های سبک مناسب است زیرا راه اندازی آن ساده تر است اما به دلیل وجود دو لایه نرم افزاری، کارایی کمتری نسبت به مدل Bare Metal دارد. نمونه های معروف این مدل شامل VirtualBox و VMware Workstation هستند.

نتیجه گیری
در نهایت سه نوع اصلی مجازی سازی سرور شامل مجازی سازی سطح سیستم عامل، هایپروایزر نوع اول و هایپروایزر نوع دوم می شوند. هر کدام نقاط قوت و محدودیت های خاص خود را دارند و انتخاب بین آنها باید بر اساس نیازمندی های سازمان، حجم بار کاری و بودجه انجام شود. استفاده ترکیبی از این روش ها نیز در بسیاری از سناریوها می تواند بهترین نتیجه را به همراه داشته باشد.

یک نمونه از سرور مجازی چیست؟

یک VPS می تواند برای میزبانی وب، توسعه نرم افزار یا آموزش مجازی به صورت مستقل استفاده شود.

برای درک بهتر مفهوم سرور مجازی، تصور کنید یک شرکت می خواهد یک وب سایت فروشگاهی راه اندازی کند. این شرکت نیاز به منابع بیشتری از یک هاست اشتراکی دارد اما خرید یک سرور اختصاصی برایش هزینه بالایی دارد. در این شرایط می تواند یک VPS با ۴ گیگابایت رم، ۲ هسته پردازنده و ۸۰ گیگابایت فضای ذخیره سازی تهیه کند. این VPS به صورت مجزا عمل کرده و شرکت می تواند هر نرم افزاری که نیاز دارد روی آن نصب کند.

نمونه دیگری از سرور مجازی در حوزه توسعه نرم افزار دیده می شود. تیم های برنامه نویسی معمولاً برای تست نسخه های مختلف اپلیکیشن خود به محیط های ایزوله نیاز دارند. به جای خرید چند سرور فیزیکی، می توانند چند VPS روی یک سرور فیزیکی ایجاد کنند که هر کدام دارای سیستم عامل و تنظیمات مخصوص به خود باشند. این روش هزینه ها را کاهش می دهد و روند توسعه را تسریع می کند.

سازمان های آموزشی هم می توانند از VPS به عنوان محیط آموزشی استفاده کنند. به عنوان مثال یک دانشگاه می تواند برای هر دانشجو یک VPS اختصاص دهد تا او بتواند بدون نگرانی از تخریب سیستم اصلی، نرم افزارهای مورد نیاز خود را نصب و آزمایش کند. این نمونه کاربردی نشان می دهد VPS انعطاف لازم برای سناریوهای مختلف را دارد.

در مجموع، یک نمونه سرور مجازی می تواند شامل هر محیطی باشد که منابع اختصاصی دارد اما روی یک سرور فیزیکی به اشتراک گذاشته شده است. از میزبانی وب گرفته تا توسعه، آموزش و حتی اجرای بازی های آنلاین، همگی می توانند روی بستر VPS انجام شوند.

انواع مختلف سرورها چند دسته هستند؟

سرورها به دسته های اختصاصی، مجازی، اشتراکی و ابری تقسیم می شوند که هرکدام ویژگی خاص دارند.

سرورها به طور کلی بر اساس نوع استفاده و معماری به چند دسته تقسیم می شوند. اولین دسته سرورهای اختصاصی هستند که به صورت کامل به یک کاربر یا سازمان اختصاص داده می شوند. این سرورها بالاترین سطح کارایی و امنیت را ارائه می دهند و برای پروژه های بزرگ و حساس بهترین انتخاب هستند.

دومین دسته سرورهای مجازی (VPS) هستند. این سرورها با استفاده از مجازی سازی از یک سرور فیزیکی ایجاد می شوند و تعادل خوبی میان قیمت و کارایی دارند. VPS ها معمولاً برای وب سایت های متوسط، اپلیکیشن های تجاری و محیط های تست و توسعه مورد استفاده قرار می گیرند.

سومین دسته سرورهای اشتراکی هستند. در این مدل منابع یک سرور میان چندین کاربر تقسیم می شود و هر کاربر تنها بخشی از منابع را در اختیار دارد. این نوع سرورها هزینه بسیار کمی دارند اما از نظر امنیت و کارایی محدودیت بیشتری دارند و بیشتر برای وب سایت های کوچک مناسب هستند.

علاوه بر این سه دسته اصلی، دسته های دیگری نیز وجود دارد مثل سرورهای ابری که ترکیبی از چند سرور فیزیکی و مجازی هستند و انعطاف پذیری بالایی دارند. در مجموع، سرورها را می توان به چهار دسته اصلی اختصاصی، مجازی، اشتراکی و ابری تقسیم کرد که هر کدام بر اساس نیازهای خاص انتخاب می شوند.

چهار قابلیت اصلی و مهم مجازی سازی چیست؟

چهار قابلیت کلیدی مجازی سازی شامل ایزوله سازی منابع، مقیاس پذیری، کاهش هزینه و بازیابی سریع است.

ایزوله سازی منابع
یکی از مهم ترین قابلیت های مجازی سازی ایزوله سازی است. هر ماشین مجازی کاملاً مستقل عمل می کند و خطا یا حمله در یک VM تأثیری بر دیگر VM ها ندارد. این قابلیت باعث افزایش امنیت و پایداری کل سیستم می شود.

مقیاس پذیری و انعطاف پذیری
قابلیت دوم مجازی سازی مقیاس پذیری بالا است. مدیر سیستم می تواند به راحتی منابع را میان ماشین های مجازی تقسیم کند یا در صورت نیاز منابع بیشتری اختصاص دهد. این انعطاف پذیری باعث می شود مجازی سازی انتخاب مناسبی برای کسب و کارهایی با ترافیک متغیر باشد.

بهینه سازی هزینه
سومین قابلیت مهم کاهش هزینه هاست. سازمان ها به جای خرید چند سرور فیزیکی می توانند یک سرور را به چندین ماشین مجازی تقسیم کنند و به این ترتیب هزینه های سخت افزاری و انرژی کاهش یابد. این ویژگی به خصوص برای استارتاپ ها و شرکت های کوچک بسیار حیاتی است.

بازیابی و مدیریت ساده تر
چهارمین قابلیت مهم، امکان پشتیبان گیری و بازیابی سریع است. مدیران می توانند از VM ها snapshot بگیرند یا آنها را به سرعت روی سرور دیگری منتقل کنند. علاوه بر این ابزارهای مدیریتی مدرن امکان نظارت و کنترل کامل بر همه VM ها را فراهم می کنند و نگهداری زیرساخت را ساده تر می سازند.

 

سوالات متداول